*این پست صرفا قضاوت شخصی درباره حدود نیم ساعت از پخش زنده مجلس هستش.
* داشتم رادیو فرهنگ گوش میکردم. مجلس رو به طور زنده پوشش میداد. نماینده ها هرکدوم ۵ دقیقه وقت حرف زدن داشتن. اون لحظه که من پیچ رادیو رو باز کردم یه خانمی از نمایندگان تهران در حال حرف زدن بود. مشخص بود از قبل متن رو نوشته و صرفا از روش میخونه. یه سری کلی گویی در مورد خشونت علیه زنان و آموزش عالی ایران که صرفا در حد ایراد گرفتن بود و سخنرانی رو مدیریت زمان نمیکرد چون پزشکیان وسطش هی تذکر میداد که وقت تمامه و کسی گوش نمیکنه و اونهم کماکان بدون ارایه راه حل ایراد میگرفت.
تو ذهنم اومد که این کلی گویی و پشت هم ایراد گرفتن بدون راهکار دادن فایده اش چیه؟ اونم وقتی با کلمات قلنبه و وسط تذکرهای وقت تمام شد رییس مجلس با داد گفته میشه. واقعا کسی گوش میده؟ حالا نماینده تهران چرا حس کرده باید به اموزش عالی کل مملکت ایراد بگیره؟ تهران شهر بی مشکلیه؟
* دومی، نماینده خوی بود. مشخص بود روی مطلع، نقطه اوج و پایان بندی وقت و سخنرانیش خوب فکر کرده بود. اشاره کرد به حادثه انفجار گاز و سوختگی یه خانواده در یکی از روستاهای خوی و اینکه در شهرشون بیمارستان با امکانات مناسب نیست و اون خانواده رو از اونجا اوردن تهران چون بیمارستان خوی اتاق برای سوختگی نداره و صد سال پیش ساخته شده و خیلی امکاناتش نو نشده و درخواست بودجه برای اینکارو داشت و اینکه اگه اتاق سوختگی داشت تعداد کشته ها و جراحات کمتر بود.
تو ذهنم اومد که این نماینده خوبیه. بدون هیچ شعار و حرف اضافه ای یک دغدغه درست رو برای مردم یک شهر کوچک مطرح کرده.
* نماینده بعدی یادم نیست برای کدوم شهر بود. به مبحث بیکاری جوانان و حقوق اندک تحصیل کرده ها پرداخت و اینکه با حقوق ماهیانه یکی از مدیران نجومی میشه دهها جوان رو فرستاد سر کار که شرمنده خانواده و زن و بچه شون نباشن. ازین ناراحت بود که با وجود افشای حقوقهای نجومی هیچکس استعفا نداده. همه نگرانن. وزیر اقتصاد و تعاون هنوز عذرخواهی نکردن و باید شرمنده اینهمه جوان بیکار و با استعداد باشن.
این نماینده هم به نظر دغدغه و زمانبندیش برای سخنرانیش و فراز و فرودهاش منطقی اومد.